Jong volwassen helden
Damon
Ik ben geboren met een galgangatresie en vanaf mijn zesde levensweek werd ik in het AMC opgenomen.
Na een Kasai operatie was ik regelmatige logé van het AMC. Steeds waren de bloedwaardes niet goed, dikke bolle buik, etc. Kreeg veel medicaties en werd overvoedt via een neussonde.
Ik weet dat mijn ouders elke avond aangepaste melk en de vele medicatie voor mij voor de volgende dag klaarmaakten.
Nog voor mijn eerste verjaardag werd ik opgenomen in AZG (nu het UMCG) voor de screening voor een levertransplantatie.
Mijn eigen lever heeft het uiteindelijk vijf jaar lang zelf kunnen volhouden met alle tegenslagen.
Maar in eind 2005 gingen mijn longen en mijn nieren achteruit waardoor ik 2 dagen na mijn 5de verjaardag in een ambulance met spoed van het AMC naar het UMCG overgebracht moest worden.
Zelf kan ik mij vaag dingen herinneren doordat het héél slecht met mij ging.
Na anderhalve week op de IC gelegen te hebben, werd ik naar de HIghCare verplaatst.
Halverwege januari 2006 heb ik mijn nieuwe lever mogen ontvangen door het fantastisch Kindertransplantatie team van het UMCG en mijn donor.
De verwachtingen waren dat ik zeker een half jaar zou moeten revalideren gezien mijn gezondheid voor de transplantatie. Maar na 2,5 week mocht ik al samen met mijn familie weer naar huis.
Na een kleine terugval ivm mijn medicatie ben ik nu 13 jaar getransplanteerd. Het gaat goed en kan (bijna) functioneren zoals mijn leeftijdgenoten.
Sinds 2011 heb ik na lang zoeken een geschikte sport voor mij gevonden: Atletiek. Mijn droom als 11 jarige was dat ik net zo hard zou lopen als Bolt. Dat is helaas (nog) niet.
Maar in juni 2017 het ik bij de World Transplant Games in Malaga de zilver medaille gewonnen op de 200 meter in mijn leeftijdscategorie. Een droom die uit is gekomen en ook als blijk van dank aan mijn donor
Dit was mijn dank voor mijn donor en de kans die ik heb gekregen om van alles te mogen genieten.
Dit heb ik niet alleen gedaan maar samen met mijn ouders, broertje en natuurlijk het team van UMCG Transplantatiecentrum.
O ja
Ik hoop in augustus 2019 in NewCastle weer een medaille te winnen op diverse afstanden met atletiek.
Dominique
Op zaterdag 29 april 1995 en ja, dat was op Koninginnedag Dominique geboren. Wat haar ouders niet konden bevroeden was dat Dominique een klein defect had aan haar lever, genaamd Citrullinemie. 15 maanden na haar geboorte heeft Dominique een levertransplantatie ondergaan. Na de transplantatie was haar levensverwachting laag. De doktoren verwachhten enkele maanden.
Nu oktober 2021, ruim 25 jaar na de transplantatie, heeft Dominique nog steeds haar eerste transplantaat en gaat het haar erg goed. De ziekte heeft in de eerste 24 uur van haar leven enorm veel schade aangericht. Door de ophoping van ammoniak zijn haar hersenen onherstelbaar beschadigd geraakt. Maar met alle kracht een doorzettingsvermogen van haar kant heeft ze enorm veel bereikt en kan zij veel meer, iets wat niemand had durven hopen. Dominique werkt in een atelier als schilder en zij maakt heel bijzondere schilderijen. Dominique geniet van het leven en gaat vele uitdagingen aan. Dit alles is natuurlijk te danken aan de persoon die het codicil had ingevuld en na zijn of haar overlijden het orgaan beschikbaar heeft gesteld en natuurlijk het transplantatieteam van het UMCG.
Ief
Mijn naam is Ief en ik ben 16 jaar oud. Ik ben geboren met Polycysteuze nieren, dat betekent dat er heel veel kleine cysten in mijn nieren zaten die er voor zorgde dat mijn nierfunctie steeds slechter werd. Toen ik 3 jaar was, was mijn nierfunctie zo slecht dat ik gelukkig van mijn vader een nieuwe nier kon ontvangen. Deze nier werkt gelukkig nog steeds zo goed dat ik alles kan doen wat ik maar wil. Mijn hobby is sporten en vanaf mijn vijfde tot vorig jaar heb ik heel veel gevoetbald. Sinds vorig jaar doe ik aan volleybal en fitness en ben ik haast elke dag op het sportveld of in de sportschool te vinden. Door de afstotingsmedicijnen ben ik vatbaarder voor infecties en bacteriën en ben ik ook een aantal keer flink ziek geweest en voor een langere periode opgenomen geweest in het ziekenhuis. Maar ik ben heel positief en ook dat ben ik allemaal goed te boven gekomen. Verder weet ik dat ik ooit ook een levertransplantatie zal moeten ondergaan maar zover is het nog niet dus door gezond te leven en veel te sporten en goed optijd mijn medicatie te nemen kan ik nu volop van het leven genieten. New Wings geeft mij ook de kans om met het volleybalteam mee te kunnen gaan doen aan de Olympische spelen in 2025 in Duitsland en daar heb ik nu al heel veel zin in.
Juan
Juan 15 jaar (17-12-2009) is geboren met slecht werkende nieren ( urethrakleppen , dit zijn kleppen in de plasbuis die niet zijn weggegaan. Hierdoor zijn de nieren van Juan onherstelbaar beschadigd). Dit is door de verloskundige al ontdekt , maar in het ziekenhuis in Zwolle zeiden ze dat 1 nier het nog deed . Juan is 5 weken te vroeg geboren, helaas hebben ze in ziekenhuis Zwolle de situatie niet goed ingeschat. Juan was 1 week oud , toen het ziekenhuis belde of we gelijk wilde komen . Juan was toen zo slecht , door de slechte nierfunctie was hij zijn lichaam aan het vergiftigen. Vanaf deze dag begon onze nachtmerrie, Juan werd accuut met de ambulance na het Radboud ziekenhuis in Nijmegen gebracht , gelukkig mocht ik mee in de ambulance. Juan heeft erg slecht op de Ic gelegen, hij werd daar geopereerd om de urethrakleppen te verwijderen. Hier kwamen ze er ook achter dat allebei de nieren onherstelbaar beschadigd waren . Ik ben toen zo boos geworden , waarom hebben ze zo’n fout in het ziekenhuis Zwolle gemaakt en dit niet goed ingeschat. Nu was het te laat en niet meer terug te draaien . Juan heeft de eerste maanden van zijn leven in het Radboud ziekenhuis gelegen. Toen Juan 8 maanden was , moest hij aan de dialyse. Dit was een hele zware tijd . Hij kreeg een bloedvergiftiging via de dialyse lijn en was bijna overleden. We hebben de eerste jaren van zijn leven tussen hoop en vrees geleefd . De vader van Juan en Yara ( zus) is in deze periode bij ons weggegaan ( hij kon de zware zorg niet meer aan en is vertrokken na zijn geboorte land Syrië). Yara heeft het hier erg moeilijk mee gehad , haar broertje was ziek en toen ging haar vader ook nog weg . Juan had het gelukkig niet door hij was toen nog erg jong. Het was een zware tijd voor ons drieën. Toen Juan 2 jaar was , heeft hij de nier van zijn moeder gekregen. Juan was de 1e in Nederland die een volwassen nier kon krijgen op zo’n jonge leeftijd ( normaal konden kinderen pas een volwassen nier krijgen , als ze 4 jaar zijn ). Dit was een nieuwe techniek die ze in Amerika hebben geleerd. Er staat een filmpje op YouTube over het verhaal van Juan ( je kunt deze vinden als je zoekt op Juan Nierstichting ). https://youtu.be/AfcnLpZVgDE
Na de transplantatie heeft Juan nog 1 maand in het Radboud ziekenhuis in Nijmegen gelegen . Hij heeft in deze maand ook nog op de Ic gelegen , omdat hij een longontsteking heeft gekregen. Maar toen was de dag aangebroken dat we na huis mochten . Dit was erg spannend , Juan at nog niet , dus kreeg nog sonde voeding. En hij heeft tot op de dag van vandaag nog heel veel medicijnen ( 20 per dag ). Ik als moeder ben na de transplantatie in een diep gat gevallen, toen Juan aan de dialyse lag ( 3 x per week in het Radboud ziekenhuis), was je eigenlijk aan het overleven . Maar na de transplantatie kwam je elke maand op controle. Ze hebben mij als moeder ook niet goed voorbereid dat het na de transplantatie nog erg zwaar was . Juan had nu nog veel zorg nodig , sondevoeding, medicatie. Heb hierdoor ook geen vriendinnen meer , want de mensen in mijn omgeving snapten niet dat ik nog zoveel zorg had voor Juan . Ze dachten hij heeft een nieuwe nier en is dus nu toch beter ? Het leven was natuurlijk makkelijker omdat we niet meer 3 x per week na het ziekenhuis hoefden . Maar de zorg was nu nog erg zwaar . Toen ik Juan na een normale peuterspeelzaal wilde brengen , lukte dit niet ivm de intensieve zorg wat hij nog had ( medicatie en sondevoeding). Dit was ook het geval bij de basisschool en de middelbare school. Door de intensieve zorg ( wat hij nu nog heeft , niet na een normale school kon). Dit heeft ons veel pijn gedaan . Juan zit nu op een fijne school ( speciaal onderwijs). Hij gaat nu halve dagen na school, omdat zijn nierfunctie nu nog maar 25 procent is en hij weinig energie heeft . Juan blijft gelukkig ondanks veel tegenslag, toch altijd positief. Nu hij ouder wordt, zegt hij wel vaak ( Mama , was ik maar gezond ). Mijn moeders hart breekt dan . 3 jaar geleden hadden wij niet gedacht dat het nog erger kon dan het nu was . Juan kreeg diabetes ( door het gebruik van de prednison). Toen stond ons leven weer op de kop . Diabetes is zo heftig , vooral in combinatie met nierproblemen. Juan kreeg al veel prikken , 1x per week de aranesp prik en elke dag de groeihormoon prik . Nu kwam er ook nog 4 x per de insuline prikken erbij . Juan blijft maar pech hebben , november 2024 werd hij geopereerd ( schroeven voor de x benen moesten eruit). Hij kreeg hierbij een bacterie in zijn beide knieën. Hij moest toen 3 weken in het ziekenhuis in Nijmegen blijven. Hij moest toen 4 x geopereerd worden . Hij heeft zoveel pijn gehad , kreeg steeds drains na elke operatie. Toch bleef Juan grapjes maken ( dit is hoe hij deze zware tijd verwerkte). Maar toch kwamen er tranen , mama kan ik ooit weer voetballen ? Na 3 weken mochten we na huis . Maar een dag na zijn verjaardag 18 december 2024 werd Juan weer erg ziek. We zijn gelijk na de 1e hulp van het Radboud ziekenhuis in Nijmegen gegaan . Nu had hij een nierbekkenontsteking. Hij moest weer 4 nachten blijven en toen nog 1 week antibiotica via het infuus. Dit kon toen in ziekenhuis Zwolle , moesten we elke dag hierna toe voor een antibiotica infuus . Deze week was ook erg zwaar , zijn infuus werkte niet meer en daar hebben ze 13 x geprikt om een nieuw infuus te plaatsen . Dit was heel pijnlijk. Juan blijft altijd positief, maar toen zag je dat het hem teveel werd .Op dit moment gaat het weer goed met Juan , hij heeft geen pijn meer aan zijn knieën en kan gelukkig weer voetballen. Gelukkig hadden we zaterdag 11 januari 2025 een make a wish dag ( dit heedr dokter Knoll van het Radboud ziekenhuis geregeld). Ben haar zo dankbaar . Juan had deze dag zo verdiend . Zijn wens was een iPhone ( 16 pro Max). En hij wilde graag opgehaald worden in een limo om een keer All you can eat te eten . De vrouwen van de Make a Wish dag kwamen om 15.00 uur en namen de lievelingstaart mee ( red velvet) en cola zero . Daarna kreeg hij zijn cadeautjes en werden we om 16.30 opgehaald door de limo . Het was een super leuke dag. Juan kon even zijn problemen vergeten . Juan zijn droom is om beter te worden . Voor later wil hij graag kok of gamer worden . Juan is fan van Feyenoord ( dit omdat zijn overleden opa hier ook grote fan van was ). Zijn droom is om de spelers van Feyenoord een keer in het echt te ontmoeten. Hoop dat deze wens ooit zal uitkomen. Juan heeft een zus van 21 jaar en een lieve moeder en stiefvader en een schattig hondje ( chihuahua). Gelukkig heeft Juan een positief karakter en maakt veel grapjes met iedereen. Hij heeft het erg na zijn zin om zijn school .zijn klasgenoten en leerkrachten accepteren hem helemaal. Juan is een echt New Wings held . Ik wens hem als moeder alle geluk in zijn leven en zal hem zolang ik er ben altijd steunen en voor hem zorgen .
Groeten Michelle Meesters
Mitch
Hoi ik ben Mitch,
Op hele jonge leeftijd ben ik met een urineweginfectie opgenomen in het ziekenhuis. Daar constateerde de kinderartsen door onderzoeken dat het flink mis was met mij.
Ik heb polycystische nieren, leverfibrose en een aandoening aan mijn milt. In 2013 heb ik 6 weken in het UMCG in Groningen gelegen voor een ingreep aan mijn milt. Ik moet met veel dingen rekening houden en dat belemmerd mij wel eens om vrolijk en onbezorgd in het leven te staan.
Ik moet leren leven en omgaan met het gegeven dat mijn nieren en leverfunctie ermee op zullen houden en een transplantatie van beide organen dan noodzakelijk zal zijn.
Mijn kinderartsen zeiden tegen mijn ouders dat zij er rekening mee moesten houden dat ik waarschijnlijk geen jaar zou worden. In februari ben ik 19 geworden en ik hoop, ondanks mijn onzekere toekomst, elk jaar weer een kaarsje meer uit te blazen op mijn verjaardagstaart….
Stéphanie
Toen Stéphanie vier jaar was, kreeg ze de diagnose cystinose (cystinose is een erfelijke, zeer zeldzame stofwisselingsziekte die zorgt voor kirstalvorming in de cellen en daarmee beschadiging van organen). De puzzelstukjes vielen eindelijk in elkaar en sindsdien is haar leven en dat van het gezin ook ingrijpend veranderd.
In één van de eerste gesprekken met de arts kwam al ter sprake dat het toekomstbeeld een niertransplantatie zou zijn. Er volgden jaren met een strak medicatieschema waarin de klok een heel belangrijke rol speelt, en spontaan ergens naar toe gaan vaak ingewikkeld was. Ook voor haar 2 jaar jongere broertje is dat niet altijd makkelijk. Het motto is altijd geweest “kijk naar wat je wel kan en geniet van de kleine dingen.”
De jaren gingen voorbij en Stéphanies nieren werden ook steeds slechter. Periodes van onzekerheid afgewisseld met stabiliteit volgden. In 2022 was er weer een keldering in nierfunctie en helaas bleef deze doorgaan. We hebben het zo lang mogelijk uit kunnen stellen, maar vorig jaar was het dan toch onvermijdelijk. Op 13 december 2022 heeft Stephanie een nier van haar vader gekregen. Het was de spannendste dag, maar ook één van de mooiste dagen van ons leven. Het hersteltraject is pittig maar ze heeft het geluk dat de nier het heel goed doet. Stéphanie heeft haar leven weer terug! Dat is een prachtig cadeau. Ze kan weer naar school, ze kan weer meer meedoen met haar leeftijdgenoten, naar een feestje, shoppen. Stéphanies favoriete sport is dansen en ook hier kan ze weer volop meedoen. In juni kon ze zelfs al weer meedoen met het jaarlijkse optreden.
En ja, het is voor Stéphanie (en het gezin) nog steeds een leven met de klok en een strak medicatieschema, en plannen is nog steeds belangrijk, maar in de lopen van de jaren zijn we hier ook steeds handiger in geworden.
Het allermooiste is dat de niertransplantatie Stéphanie weer vleugels heeft gegeven.
‘Nu heb ik twee verjaardagen’, Stéphanie kreeg een nier van haar vader
https://www.gld.nl/nieuws/7830918/nu-heb-ik-twee-verjaardagen-stephanie-kreeg-een-nier-van-haar-vader
Tasnim
Ik was een helemaal gezond meisje van jongs af aan. In 2020 kreeg mijn broertje een nieuw hart en wilden de cardiologen nadat alles stabiel met hem was, mij en mijn zusje checken op hart en nierfalen. Uit de onderzoeken bleek dus dat mijn hart ook niet optimaal werkte en kreeg ik de diagnose dilated cardiomyopathy en begonnen ze meteen met de medicatie enalapril voor het hart. Het zou mij niet beter maken en ik wist dat ik uiteindelijk een nieuw hart zou moeten. Met de medicatie ging het goed totdat in Mei 2023 ik een longontsteking kreeg ik ging er een mand mee door en in juni werd ik 6 weken opgenomen aan het infuus in het Sophia Kinderziekenhuis in Rotterdam op de intensive of care. Ik mocht niet veel water drinken en wat ik inneem en uit plas werd bijgehouden. Op een gegeven moment was ik redelijk stabiel en mocht ik net voor de zomervakantie naar huis. Eenmaal thuis ging het redelijk maar mocht niet naar het buitenland en kreeg extra (en veel) medicijnen voor de hartfalen. Toen ik weer naar school mocht zat ik in mijn examenjaar van de mavo en kreeg ik weer de griep (zelfde virus als de vorige keer dat ik werd opgenomen) en werd het teveel voor mijn lichaam. In de week van 18 september had ik die donderdag de schoolfoto en die zaterdag een feestje. Het ging enorm slecht met me ( de foto met de kip) en ik moest en zou naar het feest gaan en m’n examen foto maken. Dus na het feest en zondag proberen uit te rusten kon m’n lichaam niet meer en op maandag 25 september werd ik met een ambulance vanuit huis naar het Sophia gebracht en kreeg ik een infuus en hebben ze me meteen op de lijst gezet voor een harttransplantatie die plaatsvindt op 3 november 2023. Ik heb gelukkig niet heel lang moeten wachten. De operatie verliep goed ik werd tijdens de operatie wel ongesteld en m’n bloeddruk nam een dip maar dat hebben ze goed weten te hendelen. Na de operatie werd ik wakker met intense pijn , vooral spierpijn als ik eerlijk ben🙈 het hart sloeg niet meteen aan dus hebben ze me op 10 november een pacemaker gegeven in de hoop dat het hart beter zou kloppen. Na heel veel fysio en alles mocht ik op 5 december 2023 naar huis net voor mijn 16e verjaardag op de 15e. Eenmaal thuis heb ik me helemaal gericht op school en er alles aan gedaan dat ik mocht slagen en dat is gelukt. In een jaar heb ik een nieuw hart, een pacemaker en een diploma weten te halen!
Timo
Timo van der Well is Formule 1 fan, gamer, Feyenoorder, maar boven alles een voetballer in hart en nieren, wanneer juist zijn nieren hem op 8 jarige leeftijd plotseling ernstig in de steek laten. Op zijn 12e stopt ook zijn blaas ermee. In december 2022, op zijn 15e, onderging Timo een niertransplantatie en kreeg hij een nier van zijn vader. Van trainen en juichen op het voetbalveld naar moedig zijn in het Sophia Kinderziekenhuis. Alhoewel de transplantatie succesvol is verlopen, is zijn blaasfalen daarmee niet opgelost en gaat Timo’s herstel nog altijd met veel up’s en downs, waaronder meerdere spoedopnames in het ziekenhuis. Zijn liefde voor de bal en motivatie om altijd weer terug te willen keren naar zijn geliefde voetbalveld, sleept Timo er elke keer doorheen. Timo heeft een 5 jaar oudere zus Amy. De impact van Timo’s transplantatie en de hobbelige weg van herstel op het gezin is groot, zowel emotioneel als praktisch. Alhoewel Timo’s vader Joeri en moeder Regina niet meer bij elkaar zijn, ondersteunen ze Timo en elkaar zo goed mogelijk bij alle medische en sociale aspecten die er op het gezin afkomen zoals speciaal onderwijs, de dagelijkse zorgverantwoordelijkheden en de talloze ziekenhuisbezoeken. Gelukkig beschikt het gezin over een enorme hoeveelheid veer- en wilskracht en blijven ze hoopvol dat Timo’s situatie de komende tijd in rustiger vaarwater zal komen. Natuurlijk is er soms ook verdriet, maar iedereen maakt er het beste van. Timo is een jongen van niet al te veel woorden, daarom besloot hij op 14 jarige leeftijd dat hij zijn verhaal wilde delen via een heuse documentaire: Operatie Timo – De Documentaire. Timo krijgt ondertussen energie van zijn vriendschappen en werkt, wanneer mogelijk, samen met zijn fysiotherapeut Edwin aan het conditioneel sterker worden. Met maar 1 doel: voetballen!
. 
Tyrel
Tyrel één van onze bijzondere helden. Tyrel is 13 jaar en is de jongste van een gezin van 5. Hij heeft al 2 keer in zijn leven een levertransplantatie ondergaan. Op zijn 4/5e jarige leeftijd kreeg hij een bloedneus die niet te stelpen was, ook wel Immuun trombocytopenie (ITP) genoemd. Hiervoor kreeg hij heftige medicatie die de leverfalen veroorzaakte. In maart 2018 kreeg hij zijn eerste transplantatie. Hij had alleen de pech dat deze lever niet goed werkte en daarom kreeg hij in augustus 2020 een nieuwe lever.
The New Wings Foundation heeft door de donaties Tyrel, Xafira (zus) en Jedija (moeder) in het zonnetje kunnen zetten. Zij werden thuis opgehaald met de speciale ‘New Wings Limousine’ en vervolgens werden zij verrast met een door Grand Hotel Huis Ter Duin verzorgde lunch. Voor Tyrel stond zijn lievelingseten klaar, namelijk brownies met zure matten en een grote pizza salami. Wat was het genieten. De lunch is afgesloten met een mooie wandeling op het Noordwijkse strand.
Ondanks alles wat Tyrel heeft meegemaakt staat hij heel positief in het leven. Hij is altijd vrolijk, super leergierig en echt het zonnetje in huis!
Wende is geboren met een bijzondere genetische afwijking: het syndroom van Carvajal. Deze afwijking veroorzaakt bij Wende weinig tot geen haargroei, een kwetsbare huid en de hartspierziekte gedilateerde cardiomyopathie: een vergrote linkerhartkamer. De diagnose Carvajal is gesteld toen Wende 7 jaar was. Vanaf dat moment werd haar hart regelmatig gecontroleerd in het Sofia Kinderziekenhuis en door goed afgestelde medicijnen kon Wende, met enige aanpassingen, goed meekomen met haar leeftijdsgenoten.
Vanaf maart 2020 (ze was toen 11 jaar) ging Wende merkbaar achteruit. Ze was minder fit, veel misselijk, had het altijd koud en ze kon niet meer naar school. Steeds vaker moesten deouders met Wende naar het Sofia Kinderziekenhuis in Rotterdam voor controles. Uiteindelijk ging het zo slecht dat ze aan een infuus moest met hart ondersteunende medicatie. Na zo’n infuus kon Wende weer even naar huis om even bij te komen en een kleine twee weken later gaf haar lichaam aan weer toe te zijn aan een infuus. Deze periode was intens voor Wende en voor het gezin.
De artsen gaven aan dat het tijd werd om na te denken over een harttransplantatie. De gesprekken die hierop volgden waren moeilijk, Wende moest zelf ‘ja’ zeggen op het traject dat zou volgen. Het team vanuit het Sofia Kinderziekenhuis heeft het gezin en Wende hier heel goed bij begeleid en al snel gaf Wende aan: ‘ik weet dat als ik nog langer wil blijven leven alleen een harttransplantatie mij kan helpen’.
Een periode van screening volgde en begin augustus 2020 kon Wende op de transplantatielijst worden geplaatst. Drie weken later, s ’avonds laat, kregen de ouders het telefoontje: er was een donorhart beschikbaar voor Wende. Snel reden zij naar Rotterdam en Wende werd klaargemaakt voor de operatie. Vlak voordat Wende de OK op gereden zou worden, kreeg ze het bericht dat het donorhart niet goed bevonden was en de operatie werd afgeblazen. Zij konden weer naar huis.
Tien dagen later, in de avond, ging opnieuw de telefoon: er was weer een donorhart beschikbaar. Deze keer ging de operatie wel door en Wende ontving, zoals ze het zelf noemt, het grootste cadeau: een goed hart.
De operatie was geslaagd en na twee dagen slapende te zijn gehouden, mocht ze rustig aan wakker worden. Dagen van hertstellen en revalideren volgden. Wende herstelde voorspoedig en na drie weken mocht ze het ziekenhuis al verlaten en mocht ze naar huis.
Thuis ging het herstel door en na 3 maanden kon ze weer naar school. Ondertussen ging de begeleiding vanuit het ziekenhuis door. De verpleegkundig consulenten van het kinderthoraxcentrum kwamen voorlichting geven op school, haar broer en zussen leerden waar ze rekening mee moesten houden nu hun zusje getransplanteerd was en ondertussen reden wij regelmatig naar Rotterdam voor alle controles.
Wende is nu 14 jaar en het gaat heel erg goed. Ze doet alles wat haar leeftijdsgenoten ook doen. Ze gaat op de fiets naar school, spreekt af met vriendinnen, gaat dagjes shoppen en ze werkt twee keer in de week. Regelmatig zijn er nog de controles in Rotterdam en dagelijks slikt ze medicijnen. Dit zal altijd nodig zijn, maar ze leeft! Wende en haar gezin zijn de donor ontzettend dankbaar voor het goede en mooie hart dat ze heeft mogen ontvangen.
Geef onze kinderen weer vleugels.
Een compleet en gezond lichaam. Het lijkt logisch, maar niet voor iedereen. Zeker niet voor de vele kinderen die jaarlijks een orgaantransplantatie krijgen. Herstel duurt vaak langer omdat ze afhankelijk zijn van een orgaan van een kind van dezelfde leeftijd. Een transplantatie ondergaan, verandert je leven.
De New Wings foundation wil kinderen weer op de been helpen na een transplantatie. Sport en spel zijn daar enorm belangrijk bij. Zo ontdekken zij na een geslaagde transplantatie weer wat ze allemaal met een gezond lijf kunnen doen. Vanaf het ene of het andere moment zijn ze geen patiënt meer.
